افزودن آنتی اکسیدان به غذاها تکنیکی برای کاهش اکسیداسیون لیپید است. آنتی اکسیدان های مصنوعی مانند هیدروکسی آنیزول بوتیله (BHA)، هیدروکسی تولوئن بوتیله (BHT) و پروپیل گالات (PG) در بسیاری از غذاها برای به تاخیر انداختن فرآیند اکسیداسیون استفاده می شود. با این حال، ایمنی مواد غذایی آنها به دلیل خطر بالقوه این ترکیبات برای سلامتی مورد تردید قرار می گیرد (Tomaino et al., 2005, Shearn et al., 2011).

اسانس های گیاهان معطر به عنوان آنتی اکسیدان و ضد میکروب دارای خواص نگهدارنده هستند و بسیاری از آنها از منابع خوراکی به دست می آیند (سوهاج، 2006). بسیاری از محققان فعالیت های آنتی اکسیدانی محصولات طبیعی مانند اسانس ها را گزارش کرده اند (Sacchhetti et al., 2005, Kulisic et al., 2004, Proestos et al., 2006, Tepe et al., 2006). گنجاندن اسانس ها به عنوان آنتی اکسیدان در انواع مختلف مواد غذایی مانند محصولات بادام زمینی (Olmedo et al., 2012a, Olmedo et al., 2012b)، خامه پنیر (Olmedo et al., 2013) و روغن پخت و پز (Olmedo) مورد تحقیق قرار گرفته است. و همکاران، 2014)، در میان سایر محصولات.

روغن‌های ضروری (EO) از قسمت‌های مختلف گیاهان مانند دانه‌ها یا برگ‌ها خواص آنتی‌اکسیدانی متفاوتی از خود نشان داده‌اند. اسانس های برگ ها معمولاً فعالیت آنتی اکسیدانی بیشتری دارند (لوپز-مجیا و همکاران، 2014، نیکولیک و همکاران، 2014). فعالیت آنتی اکسیدانی یک اسانس به ترکیب شیمیایی آن مربوط می شود (Guimaraes et al., 2010). اولمدو و همکاران (2014) گزارش کرد که فراکسیون های بدست آمده با تقطیر مولکولی مسیر کوتاه، فعالیت های آنتی اکسیدانی متفاوتی را به دلیل تفاوت در ترکیب شیمیایی آنها نشان می دهند.